Staðið á tindi fjallsins Tindstaðafjalls

3D mynd af gönguleiðinni (Google Earth!)

Skírdagur rann upp og nýr göngudagur framundan. Stefnan var nú tekin á Tindstaðafjall sem er í mynni Hvalfjarðar, á „bakvið“ Esjuna þegar horft er frá höfuðborginni. Við vorum búnir að fresta þessari ferð einu sinni vegna slæmrar veðurspár en nú var brostið á með glampandi sól löngu áður en haninn á Árbæjarsafni gat sagt „Sæll“ við hænurnar og vakið þær af værum blundi með góðu gali!

Alfreð, Andrés, Sveinn og Stefnir, og að sjálfsögðu garpurinn Júlli, voru komnir af stað rétt rúmlega 9 um morguninn og stefnan tekin á Kjalarnesið. Þegar þangað kom var stöðvað á vigtarplaninu við afleggjarann að Melavöllum og spáð og spekúlerað um áætlaða gönguferð. Spurning var um að ganga fyrir endann á Esjunni og upp með Blikdalsá og þaðan upp en við nánari skoðun var ákveðið að keyra sem leið upp í Miðdal sem er norðanmegin við Esjuna og skoða aðstæður þeim megin frá.

Þegar við komum inn að Innri Tindstöðum stoppuðum við á litlu malarplani við veginn þar sem haugur af heyrúllum var geymdur á og þar var gönguleiðin skipulögð upp á fjallið. Ekki var farið eftir neinni sérstakri gönguleið sem aðrir höfðu farið áður, þ.e. náð í GPS skrá til að fara eftir, enda engin skrá til, heldur var nú farið eftir innsæi og „reynslu“ göngumanna í svaðilförum og fyrri gönguferðum! Sem betur fer reyndist dómgreind okkar nokkuð lunkinn því þegar á fyrstu 200 metrunum kom í ljós að við höfðum veðjan á réttan rampa til að fara upp með.

Um miðja leið var áð og nesti dregið upp. Ýmissa „grasa“ leyndist í mal ferðamanna eins og Hámarksdrykkir, kleinur, KitKat, heitt kakó (með og án „marsmallows“) auk vatns og samlokna og kex ofl. ofl. Mætti halda að við værum að leið til vikudvalar á Skessuhorni! Þegar þarna var við sögu komið var svo heitt í sólinni að menn fækkuðu klæðum og stóðu á bolnum einum fata með sólgleraugu á nefinu og litu út eins og þeir væru á ströndum Miami í miðjum Vice þætti en ekki í fjallshlíðum eyju á miðju Norður-Atlantshafi.

Þegar við vorum hálfnaðir á fjallið komum við upp á nokkuð sléttlendi sem lá að seinni hluta fjallsins upp að topp. Þarna blasti við okkur nokkuð sérstök sýn, nefnilega spor í snjónum sem leið lá upp á fjallstopp og tilbaka aftur. Það sérstaka við þetta var að þetta voru spor eru líktust mest hundssporum. Engin önnur spor lágu með þeim svo að ekki gátu þetta verið aðrir ferðalangar með hundinn sinn. Eftir að ýmsum hugmyndum hafði verið kastað á loft var helst haldið, og vegna þess að sporin voru aðeins minni en sporin eftir Júlla og miðað hversu gífurlegan áhuga hann hafði á þeim, hann hreinlega rakti þau eins og sporhundur eins langt og augað eygði fram og tilbaka um fjallið, að þarna væri um ref að ræða. Var það? Við vorum ekki vissir. Hin hugmyndin var aðeins langsóttari, kannski hafði Lúkas týnst á ný!?

Brátt eygðum við toppinn og bros færðust yfir rauðnefjuð andlitin enda hafði kulað aðeins er ofar færðist og nepjunæðingur farinn að blása um okkur. Við skelltum okkur í meiri hlífðarfatnað og skelltum okkur síðustu metrana. Þegar að upp var komið gengum við nokkuð stóran hring á toppnum og skoðuðum útsýnið bæði til suðurs og norðurs og fögur var fjallasýnin.

Eftir að hafa spókað okkur umá toppnum, tekið myndir og vídeó eins og hefð er fyrir þá var komið að niðurleiðinni.

Hún var ekki alveg sú sama og farin var upp heldur skellti Andrés sér á rassinn og renndi sér ansi góða salibunu niður efri hluta fjallsins niður á sléttlendið þar sem meintur refur ku hafa farið um. Reyndu hinir ferðalangarnir þetta með misjöfnum árangri en engin komst eins neðarlega og Andrés. Ekki er laust að viðkomandi hafi gengið í smá barndóm við þessa bráðskemmtilegu iðju! En eins og ávallt er haldið fram, það sem fer upp kemur niður aftur og ekki vorum við neinar undantekningar að því leyti og fljótt komum við að bílnum aftur. Fyrir ofan okkur blasti enn einn „unninn“ áfanginn, að þessu sinni Tindstaðafjallið.

P.s. Svo var brunað í Mosfellsbakarí og skellt í sig sérlöguðu eðalkaffi og smá góðgæti með til að halda upp á velheppnaða ferð.

Að góðri hefð fylgir svo ein staka með:

Tindstaðabeljurnar baula ekki meira…
því bærinn er í eyði lagður og það gerist ekki fleira.
En göngugarpar mættu glaðir, og upp á fjallið fóru
æfa sig sem allra mest, fyrir fjöllin stóru!

Upp á topp þeir skelltu sér, og skemmtu sér hið besta.
Yfir suðvesturhornið þeir, í sólu sáu allt hið flesta.
Á botninum svo renndu sér og hlógu eins og krakkar…
Sá er þetta ritar, til næstu ferðar hlakkar!

Myndir og vídeó frá Sveini, bætt við af Alfred: